Onlangs las ik onderstaand fragment.
“It turns out, if you want to save a species, you don’t spend your time staring at the bird you want to save. You look at the things it relies on to live instead. You ask if there is enough to eat and drink. You ask if there is a safe place to sleep. Is there enough here to survive?”
Als je een kind wilt helpen, zul je ook naar zijn omgeving moeten kijken. Je kunt niet alleen maar kijken naar wat een kind moet veranderen om zich beter te voelen.
Ik vergelijk het ook wel eens met een drugsverslaafde. Als je die in het buitenland laat afkicken en hem vervolgens weer in precies dezelfde omgeving terug plaatst, wat denk je dan dat er gebeurt? Kleine kans dat hij clean blijft, toch?
Waarom verwachten we dat dan wel van onze kinderen, wanneer er iets met ze aan de hand is? We geven ze wat tips, laten ze met iemand praten, oefenen een paar keer met ze. Vervolgens sturen we ze weer terug, diezelfde wereld in. Waar iedereen nog steeds op dezelfde manier reageert, waar hij nog steeds geen uitdaging krijgt en het gevoel heeft er niet bij te horen.
Wat nu als we de omgeving mee laten veranderen? Wanneer je als ouder ontdekt wat je kunt veranderen, zodat je je kind beter kunt ondersteunen? Wanneer op school aanpassingen worden gemaakt in het lesprogramma of in de wijze van aanbod? Wanneer je kind het idee krijgt dat er echt naar hem geluisterd wordt? Wanneer je kind af en toe onder gelijkgestemden, ontwikkelingsgelijken kan zijn?
Dan krijgen we pas écht krachtige kinderen. Die kunnen opladen op de momenten dat ze dat nodig hebben, die weten waar hun grenzen liggen en die ook aan kunnen en durven geven. Die zich gesteund voelen door hun omgeving en het idee hebben dat ze ok zijn zoals ze zijn.
Dus.. wat kun jij voor je kind betekenen? Hoe kun jij je bijdrage leveren aan zijn proces? Wat is de eerste stap die jij kunt zetten?
Klaar voor een eerste stap, maar weet je niet zo goed welke? Maak dan een afspraak voor een gratis Skype gesprek via deze link. Ik denk graag met je mee!