Jarenlang heb ik een soort oorlog gevoerd tegen de kleur paars. Paarse sokken, paars eten, paarse muren, paars in schilderijen, paarse sieraden. Brr, haal het bij me weg. Welke soort paars het ook was, of een ander er nou roze of blauw in zag of niet, ik wilde het niet in m’n buurt hebben. Ik gok zelfs dat ik niets in huis heb wat paars is.
Sinds een jaar of 2 ben ik best wel gefascineerd door mijn afgunst tegenover paars. Waar komt dat toch vandaan? De meest vreemde scenario’s hebben door mijn hoofd gespookt. Ben ik overvallen door iemand met een paarse muts? Heeft mijn eerste liefde me een paars boeket gestuurd? Had ik iets paars aan toen mijn ouders uit elkaar gingen? Had het vervelendste kind van de klas een paarse fiets?
Maar nee hoor, niets van dat alles (voor zover ik weet). Inmiddels heb ik een andere theorie. Tijdens een nascholing werd na een korte ontspanningsoefening gevraagd hoe ik me voelde en welke kleur daarbij hoorde. Ik zat niet lekker in mijn vel, was verdrietig, had geen zin om er te zijn, wilde eigenlijk in een hoekje van de bank zitten met een dekentje. Status “bluh”. En de kleur die daarbij hoorde: paars. Ook gedurende de rest van de dag bleef paars terugkomen. In de kleur van het krachtvoorwerp dat ik daarna koos. In verschillende opdrachten, waar ik dan bijvoorbeeld het paarse potje toegewezen kreeg.
Tijdens een andere scholingsdag (creatieve kindercoaching) deed een gelijksoortige situatie zich al eens voor. Opdracht: schilder je emoties met de kleuren die daarbij horen. Paars stond voor een naar gevoel (niet nader gespecificeerd). Ik heb toen een flink potje staan huilen. Ik wilde mijn schilderwerk namelijk niet verpesten met die lelijke kleur. Maar hij hoorde er toch echt bij.
Paars staat voor mij dus voor “niet lekker in mijn vel zitten”. Naar binnen keren, niet met de buitenwereld willen communiceren. In contact zijn met mezelf. Een potje huilen, als dat er is. En jarenlang heb ik mezelf die ruimte niet gegeven. Moest ik de vrolijke Jente zijn, altijd. Masker na masker, gericht op de buitenwereld, op wat anderen nodig hebben. Mijn behoeften duwde ik weg. Zo ver, dat ik ze niet meer herkende.
Als paars staat voor een vervelend gevoel, heb ik ook paars al die jaren weggeduwd. Het mocht er niet zijn. Emoties waren vervelend, onhandig. Inmiddels komt er echter steeds meer ruimte voor emoties. Voor leuke, maar ook minder prettige gevoelens. Ik huil tegenwoordig wel eens ‘zomaar’, en zelfs waar anderen bij zijn. Het geeft me zo enorm veel ruimte, dat ook dat nare gevoel er mag zijn, zonder oordeel. Ik hoef er ook niets mee te doen, ik hoef het niet op te lossen, weg te nemen of leuker te maken. Ik sla er een arm om heen en doe gewoon even niets.
Ik denk dat het héél belangrijk is om emoties te voelen. Om ze er te laten zijn, te voelen en de ruimte te geven. Tegenwoordig lijkt het wel alsof we niet meer boos mogen zijn, of verdrietig. Maar die gevoelens zijn ok, ze hebben een functie. Door ze te voelen op het moment zelf, voorkom je dat je boos wordt op de kat, terwijl je éigenlijk boos was omdat iemand je oneerlijk behandelde. Door verdrietig te mogen zijn, voorkom je dat je later ontploft (en het verdriet zich omzet in boosheid) als je je teen stoot.
En wat heb jij hier dan aan?
Als je kind zijn emoties de hele dag in bedwang of onder controle houdt, heeft dat gevolgen. Het kost heel veel energie, omdat hij zich de hele dag anders voor doet dan hij zich eigenlijk voelt. En het zorgt voor spanning in zijn lijf, al die emoties blijven er als het ware vast zitten.
Wat je kunt doen om je kind te helpen is benoemen wat je ziet bij je kind, of wat er bij jou gebeurt als je die emotie ervaart. Ga eens na wat er met jou gebeurt, wanneer je bijvoorbeeld boos wordt. Voel je je kaken aanspannen, gaan je spieren strak staan, knijpen je ogen dicht, krijg je het warm, hoor je het bloed in je oren suizen, kun je niet meer goed nadenken, moet je huilen? Misschien herkent je kind bepaalde elementen. Daardoor gaat hij leren om bepaalde emoties te herkennen.
Daarnaast het goed om je kind te ondersteunen bij het ontladen. Wat is een prettige manier om de gevoelde emoties uit je lichaam te krijgen? Dieren schudden zich na een angstig moment bijvoorbeeld helemaal uit, laten al hun spieren trillen (denk maar eens aan een hert, wat ontsnapt is aan de klauwen van een leeuw).
Leer je kind ook dat emoties er mogen zijn, dat het goed is om ze de ruimte te geven. Omdat je emmertje dan niet overstroomt. Omdat je dan boos, verdrietig of bang wordt van datgene wat er op dat moment speelt, in plaats van dingen die zich opstapelen.