Ik vind het fijn om dingen alleen te doen. Ik hoef weinig rekening te houden met de gevoelens, gedachten en overtuigingen van anderen. Ook al vragen ze mij niet om er iets mee te doen, mijn hoofd gaat toch altijd aan de slag.
Als kind ging ik graag alleen op zeilkamp. Ik maakte binnen een half uur vrienden en vriendinnen en kon me gedragen zoals het me paste. Ik hoefde me niet zo te gedragen zoals anderen van mij kenden, omdat niemand me daar kende:)
Alleen zijn is niet per definitie eenzaam. Ik kan alleen zijn in een groep met mensen en me absoluut niet eenzaam voelen (zoals je in het zeilkampvoorbeeld kunt lezen). Ik kan dagen alleen thuis zijn, me fantastisch goed vermaken en echt genieten van het alleen zijn. Ik voel me dan verre van eenzaam. Ik heb het alleen zijn ook heel erg nodig, om op te laden of te ontprikkelen.
Aan de andere kant kan ik me juist ook heel erg eenzaam voelen. Soms als ik alleen ben en eigenlijk heel graag verbinding met anderen wil maken. Wil delen over hoe ik me voel, wat ik denk. Benieuwd ben naar hoe anderen zich voelen. Dat ik dat niet altijd doe, is weer een heel ander verhaal;)
Maar ook in groepen kan ik me heel eenzaam voelen. Wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, maar daar eigenlijk geen gehoor aan durf te geven. Wanneer de gesprekken heel oppervlakkig zijn, terwijl ik juist enorme behoefte heb aan diepgang. Wanneer ik me niet op mijn gemak voel, omdat ik sommige mensen niet helemaal vertrouw, of ze ‘gewoon niet goed voelen’.
De momenten dat ik me eenzaam voel, maken soms dat ik op zoek ga naar verbinding. Dat ik contact maak met anderen. Dat ik graag afspreek, bel, praat of samen niks doe. Op de momenten dat ik geniet van het alleen zijn, lijk ik soms gewoon te vergeten dat ik ook wel eens eenzaam ben. Of dat anderen dat zijn en dus die verbinding met mij nodig hebben.
Het voelt egoïstisch. Is het dat ook?
Hoe is dat voor jouw kind?
Is hij graag alleen? En voelt hij zich dan eenzaam, of geniet hij er juist van? Zijn er momenten dat je kind beter in contact is met de buitenwereld? Voel je je soms buitengesloten, zou je willen dat je meer voor hem kunt doen? Of lijkt het soms opeens alsof dat nare gevoel er nooit geweest is? Kan hij het loslaten, maar blijft het bij jou nog hangen?
Ik ben benieuwd hoe jij of jullie erover denken. Wil je het me laten weten?