Ken je mijn avocado nog? Hij begon als pit in een glaasje water, waar al snel wortels groeiden. Na een maand of 2 was het al best een plant en besefte ik dat het glaasje verre van ideale omstandigheden bood. Heb ‘m toen snel in een potje gezet – hij had duidelijk iets anders nodig.
Een paar maanden geleden begon ik met nog een pit. Ik was benieuwd wat deze zou gaan doen en hoopte op nog zo’n mooie plant. Al snel ontstonden er wortels, en veel ook! Het duurde even voor er een steeltje tevoorschijn kwam. En daarna stagneerde het proces. Dacht ik. Want in tegenstelling tot de stengel, die niet zoveel verder lijkt te komen, zijn de wortels onwijs blijven groeien. Inmiddels is mijn theorie dat deze avocadoplant andere omstandigheden nodig heeft om überhaupt maar een centimeter verder te groeien. Het puntje begint volgens mij zelfs een beetje te schimmelen. Dus morgen staat er een potje met aarde op de planning voor deze pit.
Waarom vertel ik je dit? Ik was even extreem bewust van de verschillen tussen planten, omstandigheden, mensen, kinderen. En hoe we (en ik ben hier zelf ook in duidelijke mate schuldig aan) hen toch vaak allemaal op dezelfde manier behandelen. En dan ook nog verwachten dat daar door hen allemaal op dezelfde manier op gereageerd wordt. Als ik de wortels van mijn avocadoplantje niet gezien had (omdat ik een ondoorzichtig glas gebruikt had, bijvoorbeeld), had ik kunnen denken dat het plantje gewoon wat meer tijd nodig had. Terwijl hij juist sneller was en eerder andere omstandigheden nodig had, dan mijn vorige avocadoplant.
Zo werkt dat in mijn ogen ook bij kinderen. We denken te weten wat zij nodig hebben, maar zien niet altijd alles. We vergelijken ze met andere kinderen of met onszelf, ook al zijn ze allemaal verschillend, anders, uniek. We stellen te weinig vragen, we vullen in. We vergeten te kijken naar wat een individueel kind nodig heeft.
Ik schrik altijd een beetje als ik op zo’n ontdekking stuit. Het laat mijn wereld even schudden, drukt me met mijn neus op de feiten, opent mijn ogen. En biedt me vervolgens meer inzicht, ruimte en richting.
Hoe denk jij hierover? Hoe is dat voor je kind? Wordt van hem hetzelfde verwacht als van ieder ander? Is dat ook wat bij hem past, wat in zijn mogelijkheden ligt? Zijn de omstandigheden voor hem ideaal? Kan je kind aangeven wat hij nodig heeft en wordt er naar hem geluisterd? Wat hééft hij eigenlijk nodig?