Ik vind het hebben van een uitgesproken mening, laat staan het publiekelijk uiten ervan, soms best spannend. Ben bang dat mensen de nuance niet horen. En juist omdat ik vooraf vaak al allerlei kanten van een standpunt zie, zie ik ook op welke punten anderen het met mij oneens kunnen zijn.
Op de middelbare school kon ik dit ei volledig kwijt tijdens een vak als maatschappijleer. Daar gingen we met elkaar in discussie (vaak verdeeld in een “voor” en een “tegen” vak, in reactie op een bepaalde stelling). Ik stond het liefst in een vak met zo min mogelijk mensen, ongeacht welke kant ik daarmee moest verdedigen. De onpopulaire opinie vond ik interessant om te onderzoeken, hoe kun je argumenten vinden voor dat standpunt?
Het heeft me veel gebracht. Ik oordeel (volgens mij..) niet zo snel. Zie veel kanten van een verhaal (of vond ik het juist zo leuk, omdát ik al die kanten zag?). Heb ik geleerd om snel te denken, in reactie op wat een ander zegt. Kan ik out of the box denken, verder dan mijn eigen mening. Weet ik dat er niet één juist antwoord is.
Tegenwoordig verlamt het me vaak in discussies. Ben ik bang het verkeerde te zeggen. En dat houdt me tegen. Zonde, want juist door het uit te spreken komt er een gesprek op gang. Kunnen we de wereld een stukje beter maken.
Hoe gaan jullie daar thuis mee om? Is er ruimte voor discussie, voor een eigen mening? Is er één beste manier? Gaan jullie met elkaar in gesprek? Zo kun je bijvoorbeeld met elkaar bespreken hoe meningen gevormd of beïnvloed kunnen worden. Dat kan voor kinderen een hoop inzicht in, en daarmee soms begrip voor, gedrag van andere mensen bieden.