Regelmatig spreek ik ouders van hoogbegaafde kinderen die zich onbegrepen voelen. Het idee hebben dat ze zichzelf moeten verdedigen, hun kind moeten verdedigen. Tegenover leerkrachten, hulpverleners, de wereld. Het is pijnlijk en zorgt voor enorm veel frustratie. En, most of all: er lijkt geen “gemakkelijke” oplossing te zijn.
Wanneer ik hoogbegaafde kinderen begeleid, krijg ik ook altijd met het systeem om het kind heen te maken. Ouders, school, andere instanties. En ik merk ook hoe ontzettend veel moeite het kan kosten om uit te leggen wat deze kinderen nodig hebben. Dat het niet ligt aan dat er thuis teveel uitdaging geboden wordt. Of dat het kind als volwassene behandeld wordt. Of dat een kind nu eenmaal moet leren omgaan met verveling, de “gewone” wereld. Ik blijf het gesprek aangaan, maar geregeld word ik er compleet moedeloos van (kun je nagaan, ik ben ‘slechts’ de begeleider en loop maar een klein stukje met ouders en kind mee..).
Ouders maken zich zorgen om hun kind. School weet soms niet wat ze een kind het beste kunnen bieden en hebben mogelijk te weinig kennis, ervaring of middelen. Maar het stempel wat ouders (en kinderen) soms krijgen, de gêne die ouders voelen om aan te geven dat hun kind zich verveelt en méér of iets ánders nodig heeft, de strijd die kan ontstaan.. Ik vind het onwijs pijnlijk.
Ik merk dat ik op zoek ben naar (meer) ervaringen. Positieve en negatieve verhalen rondom dit thema. Om ouders beter van steun te zijn, kinderen nog beter te begeleiden, scholen meer inzicht te bieden. Om mijn woordkeuze doeltreffender te krijgen. Om deze doelgroep meer een stem te geven. Wil jij me daarbij helpen? Ik hoor heel graag van je. Je mag me mailen met je ervaring(en) of we kunnen (video)bellen – stuur me dan ook even een mail om een afspraak te maken. Uiteraard noem ik jouw naam niet in eventuele communicatie hierover (tenzij je dat wilt).