Hoor jij ‘m ook wel eens van je kind? Op een zeurderige, zuchtende, bijna hopeloze toon? En wat doe jij als je dat hoort? Wat roept het bij je op?
Voor mij geldt: tijdens verveling, niet weten wat te doen, ontstaan de mooiste plannen. Van verveling word ik creatief. Door verveling ontstaat er ruimte.
Als ik maar door blijf gaan, heb ik altijd het idee dat ik “geen tijd voor mezelf heb”. Maar eigenlijk heb ik geen tijd om me te vervelen. Om niks te doen. Te lanterfanten. Uit m’n neus te vreten. Te doen waar ik op dát moment zin in heb.
Wanneer wij voor kinderen alles voorkauwen, er continu voor zorgen dat ze ‘iets te doen hebben’, vermaakt worden, uitgedaagd worden, blijft er weinig ruimte over voor de eigen creativiteit en plannen.
Begrijp me niet verkeerd; ik vind uitdaging en het juiste aanbod essentieel. Daarnáást moet er echter voldoende ruimte zijn voor eigen invulling, voor verveling! Juist als de rest van je dag of week stampvol zit met ‘nuttige’ dingen die moeten.
Wanneer plan jij deze week een verveelmoment? Voor jezelf én voor je kind? Een moment (of beter nog: een dagdeel) waarin je niets plant, geen to do lijstjes afwerkt, of van te voren bedenkt wat je gaat doen. Ik ben benieuwd! Wil je het me laten weten?