“Jij stelt echt rare vragen.”
We zijn bezig met het kernkwaliteitenspel (wat ik overigens een misleidende naam vind, want zo ‘spellerig’ is het helemaal niet). Ik stel vooral véél vragen. De vragen die op dat moment in me opkomen. Waarom ze die keuze maakt. Hoe het voor haar voelt als ze net die 2 kaartjes naast elkaar ziet liggen. Wat haar interpretatie is van een woord.
En ik stel dus rare vragen;) Als we daarover in gesprek gaan, blijkt dat het vooral het stéllen van de vraag is, wat het raar maakt. Want dat al dat soort vragen door mijn hoofd buitelen, is voor haar heel herkenbaar.
Dat raakt me. Niet persoonlijk, want ik geniet van raar zijn bij de kinderen die ik begeleid. Van de herkenning die ze eruit halen. Maar het raakt me dat zij ergens de overtuiging heeft opgepikt dat al die vragen die zij (en ik) in haar hoofd heeft zitten, raar zijn. Om te stellen. Eruit te flappen.
Ik filosofeer even verder. Over wat voor effect het zou hebben als ik al die vragen die bij me borrelen niet zou kunnen stellen. Dat ze voor altijd opgesloten moeten blijven. Hoe dat zou voelen. Of hoe het zou voelen als er dan af en toe toch eentje naar buiten plopt. Zou ik me schamen? Doen alsof ik niks gezegd heb en de ander gek is?
Elke dag ben ik weer blij met het werk dat ik doe. Omdat ik kinderen kan begeleiden, hen kan helpen zichzelf te zijn. Herkenning te bieden, bij te dragen aan de ontwikkeling van hun zelfbeeld. Én ik ben blij omdat ik in die momenten óók de herkenning voel. Écht mezelf kan zijn. Met al mijn gekke vragen en hersenspinsels. Dat ik in mijn werk zoveel mensen tegenkom die op dezelfde manier denken, doen en zijn als ik (en natuurlijk ook op net zoveel verschillende manieren want hey, we zijn allemaal mensen). Als ik vandaag ergens dankbaar voor ben, is dat het wel.
En ik gun ieder kind dat hij of zij óók zo’n plek heeft. Waar zij en haar complexe brein mogen zijn wie ze is. Waar hij en zijn rare vragen geen uitzondering zijn. Heeft jouw kind al zo’n plek gevonden? Wil je me laten weten waar dat is?
PS. Mocht je nog op zoek zijn naar zo’n plek voor je kind: ik ga dit jaar nog één keer De natuur in met Jente, op zaterdag 19 december (9.00-11.00 uur). Tijdens zo’n ochtend struinen we, ontdekken we. Mag iedereen zichzelf zijn, helpen we elkaar. Leren we over hoe wij en anderen in elkaar zitten, ergens over denken. Wat fijn voelt, wat overeenkomsten zijn.
Aanmelden kan via de datumprikker of door me een mailtje te sturen. En ook voor 2021 staat al een aantal data op de site. Aanmelden voor die wandelingen kan kan door me een mail te sturen (het aanmeldsysteem gaat nog niet tot 2021).