Kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong ervaren op zich niet zoveel problemen. Jij als ouder sluit van nature aan bij de (naaste) ontwikkeling van je kind. Je biedt steeds net iets moeilijkere inhoud, spellen, opdrachten of taakjes aan, dat gaat vrijwel vanzelf.
De problemen ontstaan vaak wanneer je kind naar school gaat (of daarvoor al, op de peuterspeelzaal of het kinderdagverblijf). Hij of zij zit opeens minder lekker in z’n vel, doet bozig, vertoont jonger gedrag, gaat raar praten. Je hebt het idee dat er iets aan de hand is, maar je begrijpt nog niet helemaal wát. Tot je leest of ziet wat je kind op school doet. Een puzzel van 12 stukjes (terwijl hij thuis 50 stukjes puzzelt), een krastekening (terwijl ze thuis hele families tekent). Een letter of cijfer van de week, terwijl je kind thuis al bezig is met lezen en rekenen…
Een school is niet per definitie de oorzaak van het probleem. Maar het is in mijn ogen wel een uiting van het hokjesdenken in onze samenleving. Mensen worden in hokjes geplaatst. Kinderen worden in hokjes geplaatst. Lekker overzichtelijk*. En dat zijn dan geen hokjes waarin je wordt ingedeeld op wat je kunt. Nee, deze hokjes gaan op leeftijd. Je mag pas naar school als je 4 bent. Dan krijg je twee jaar lang wel wat letters aangeboden, maar écht leesonderwijs komt pas in groep 3. Versnellen is niet wenselijk, want dan ben je straks zo jong als je naar de middelbare school gaat en gaat studeren. Ik denk dat dat laatste overigens vooral een probleem is, omdat “wij” er een probleem van máken.
Waar je thuis volledig aan kunt sluiten bij het ontwikkelingsniveau van je kind, kan het voor school lastig zijn. Lastig om te ontdekken en aan te sluiten bij wat jouw kind kan, wil en nodig heeft. Het is voor jouw kind (en voor jou) moeilijk om te zien dat er níet aangesloten wordt bij jouw kind. Als niet ingegrepen wordt, kan dat leergierige lichtje van je kind doven en raakt hij daarmee een stukje van zichzelf kwijt. Gaat hij zich aanpassen naar wat beschikbaar is. In plaats van op zoek te gaan naar wat nodig is.
Dé oplossing heb ik (nog) niet. Een tip die ik je wel kan geven: ga of blijf met school in gesprek. Laat hen zien (eventueel met behulp van literatuur, of de ondersteuning van een expert) hoe jouw kind in elkaar zit. Wat belangrijk is voor hem of haar. Je kind en jij zijn het waard om gezien, gehoord en erkend te worden. Hulp nodig? Stuur me een bericht!
PS. Ik ga dit jaar nog één keer De natuur in met Jente, op zaterdag 19 december (9.00-11.00 uur) in de Broekpolder (Vlaardingen). Tijdens zo’n ochtend struinen we, ontdekken we. Mag iedereen zichzelf zijn, helpen we elkaar. Leren we over hoe wij en anderen in elkaar zitten, ergens over denken. Wat fijn voelt, wat overeenkomsten zijn.
Aanmelden kan via de datumprikker of door me een mailtje te sturen. Er zijn nog 3 plekjes beschikbaar! Ook voor 2021 staat al een aantal data op de site. Aanmelden voor die wandelingen kan kan door me een mail te sturen.
* ik ben meestal niet vies van hokjes, ik houd van overzicht. Als de muren van die hokjes dan maar wel plat of verplaatst mogen worden. En dat is in deze situatie helaas vaak niet het geval.