Ik voel de allergische reactie al opkomen.
Tegelijkertijd voel ik verontwaardiging, boosheid, felheid. Zo is het nu eenmaal?! Daar is echt nog nooit iemand beter van geworden. Als we dingen doen, alleen maar omdat het al millennia zo gedaan wordt, of omdat iedereen totaal afgestompt is, dan gaat er toch iets mis?
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik in mijn eerste jaar als leerkracht talloze keren (als reactie op weer een plan, kritische vraag of enthousiast idee van mijn kant) hoorde “maar dat doen we altijd op .. manier”. Terwijl dat in mijn ogen juist precies de reden was om het een keer anders te doen. Of in ieder geval de reden waarom het bleef zoals het was aan de tand te voelen.
Aan de andere kant weet ik van mezelf ook, dat ik op een gegeven moment stop met strijden. Als iedereen niet ziet wat ik zie (onwil of onkunde, maakt dan eigenlijk niet zo heel veel meer uit), kies ik er soms voor om gewoon mijn eigen ding te doen. En soms ook vol overgave mijn kop in het zand te steken. Omdat ik moe ben. Omdat ik verdrietig word van het gevoel mensen over te moeten halen. Omdat het eenzaam voelt als iedereen het steeds niet met me eens is of me niet begrijpt.
Ik stop met het brengen van mooie ideeën, het stellen van briljante vragen, het denken buiten de gebaande paden en getimmerde boxen. Terwijl die dingen mij juist maken tot de persoon die ik ben en mij energie voor 10 geven.
Hoe is dat voor jou? En jouw kind? Hebben reacties van de buitenwereld ook een dergelijke uitwerking, of gaan jullie gewoon stug door?