Wist je dat het écht, intens, volledig doorvoelen van een emotie maar 90 seconden hoeft te duren?
Maar wat wij (ja hier ben ik ook regelmatig dik vet schuldig aan;)) vaak doen, is blijven hangen in het verhaal. De drama eromheen. De ander deed x, eerdere voorvallen worden getriggerd, etc. En tegelijkertijd duwen we de emotie weg. Dus het verhaal mag er zijn, maar het gevoel niet.
Je kent vast wel de vergelijking met een opgeblazen strandbal. Als die er niet mag zijn, en je ‘m onder water probeert te duwen, wat denk je dan dat er gebeurt? Juist, die floept oncontroleerbaar onder je handen vandaan. Hoe harder je duwt, hoe floeperiger die bal wordt. En dan vooral als je net je aandacht even ergens anders op richt.
Zo ook voor onze emoties (mijn ervaring: vooral boosheid, verdriet en angst). Die mogen er niet zijn, die druk ik weg. Maar als ik word afgeleid, kan het zomaar zijn dat die emotie op hele vreemde momenten opeens totaal bezit van me neemt. Dan sta ik te schelden tegen de poes, terwijl ik eigenlijk ruzie had met een vriendin. Herkenbaar much?
Toen ik mijn kat een half jaar geleden liet inslapen, ben ik onwijs verdrietig geweest. En ik heb die emotie er héél bewust laten zijn. En koos ervoor om níet in het verhaal te kruipen, maar gewoon te voelen. Wáár voel ik dit verdriet? Wat doen mijn tranen? Alles mocht er zijn. En ik merk zo’n enorm verschil met andere verdrietige momenten. Dit ‘incident’ is afgerond, geen issue meer. Het kan me niet op onverwachte momenten volledig onderuit schoffelen. Heerlijk.
Mijn fijnste manier om emotionele overblijfselen de ruimte te geven? Zielige animatiefilmpjes. Zoals deze. Even lekker janken, I love it!
Wat doe jij om je emoties de ruimte te geven?