Ruim een week geleden stond “Dagboek van een hoogbegaafde – live” op de planning. Redelijk wat aanmeldingen, paar vragen of het ook teruggekeken kon worden. Tuurlijk, ik stuur de opname achteraf, no problem.
En toen logde ik in, zat ik klaar om m’n ding te doen… en zat ik alleen in de Zoom. In m’n eentje. Terwijl ik in gedachten soms al voor zalen van 400 man sta, was ik nu in m’n uppie. Deed even zeer, en daarna bedacht ik dat het eigenlijk ook wel lekker was. Geen afleiding (behalve van m’n eigen gedachten;)), geen vragen, let’s go.
Pas achteraf begon het te knagen. Kan ik dit nu wel naar mensen opsturen? Ziet het er niet stom uit? Heb ik geen hele rare dingen gezegd? Ik miste de feedback die ik normaal gesproken krijg via het lezen van gezichten. Ik miste de vragen; is dit wel wat mensen willen horen? Waar ze naar op zoek zijn?
En omdat niemand erbij was geweest en ik 0 vragen kreeg, heb ik het meer dan een week uit kunnen stellen om je deze mail te sturen. Om de opname met je te delen. Want dat die gedeeld mag worden, voel ik heel duidelijk. Al is het maar voor mezelf, om mijn struisvogelgedrag te doorbreken. Om weer een stapje te groeien. Om te ervaren of dit bij me past. Om meer mensen op een laagdrempelige manier kennis met mij te laten maken.
Dus staat ‘ie eindelijk online. Wie op mijn maillijst staat heeft ‘m al ontvangen. Wil jij ‘m ook? Laat het me even weten, dan krijg je de link van me:) Heel benieuwd wat je ervan vindt.